'inner space'


Stel je voor dat je je verplaatst binnen in je eigen lichaam. Je verlaat het bewustzijn van je huid en van je gezicht. Van de favoriete plek achter je ogen schuif je naar beneden langs de kaak tot in de slokdarm.

Je wordt klemgedrukt door de peristaltiek van de glibberige wanden. Het is donker, je tast om je heen, slechts af en toe zie je iets glimmen. Maar na enige gewenning wordt je gevoeliger voor de subtiele indrukken van het binnenste en al snel is het of je ziet zonder licht.

In de maag voel je hoe je door de werking van het zuur afbrokkelt. Je vermengt je met de maagsappen en dan glip je door de kringspier die toegang geeft tot de darmen. Eenmaal daar wordt je langzaam opgenomen door het bloed.

Je reist door de bloedbanen. Door het doorzichtige membraan van de bloedcel zie je de aders zich vertakken. Links en rechts razen bloedcellen voorbij. Dan doemt een donker, dieppaars orgaan voor je op, dat je in zich opneemt, om je pas na een zorgvuldige filtering af te scheiden.

Je vervolgt je reis. Je ziet andere organen, vreemd van vorm en onherleidbaar. Eindeloos lang strekken de aders zich uit, met ontelbare zijaders. Soms zie je even het blauwwit van het kapsel rond bot, even later voel je geribbeld spierweefsel. Je zoekt een weg langs een enorm lang bot, voorzichtig om het fijne web van zenuw eromheen niet te scheuren; je schampt langs de onderkant van huid.

Alleen fragmenten dringen tot je door, veel blijft in het duister. De fragmenten zijn te klein om te duiden. Je voelt slechts nog hun karakter: iets stekeligs, een harde ronding, een dun kalkig buisje. Naarmate je je oriëntatie verliest, lijkt de snelheid waarmee de fragmenten op je af komen toe te nemen, en de klap waarmee ze je raken is onverwacht en hard.

Je bent een vreemde hier.

Elk gevoel van richting lost op, elk referentiepunt ontbreekt. Het duurt niet lang of je bent verdwaald in een eindeloze paarse uitgestrektheid.

related work: ‘inner space’ 1996 (porcelain) / inner space text English version /